เนื้อหาส่วนนี้ตัดมาจากบ้านหลักที่นี่ค่ะ
จะทำให้ร้องไม่ออกเลย!!!
“อุก อื้อออออออ!!!!” ซองมินร้องเสียงดังด้วยความตกใจแต่ก็กลับกลายเป็นเสียงอู้อี้ในลำคอเมื่อลำตัวอวบถูกกระชากเข้ามาหา กลีบปากอิ่มถูกกระแทกจนซองมินรับรู้ความคาวแปร่มปร่าของรสเลือดจากกลีบปากที่แตกร้าวของตน ฝ่ามือสากสองข้างของคยูฮยอนคว้าหมับที่ต้นแขนอวบจนเสื้อไหมพรมสีขาวแทบขาดเป็นริ้ว ต้นขาเล็กกระตุกสั่นชั่วครู่ก่อนจะดิ้นพล่านหลบหนี แรงขัดขืนที่ทำให้คยูฮยอนดันตัวแทรกเข่าล๊อกร่างหอมกรุ่นกลิ่นกุหลาบจางๆนี้ไม่ให้ดิ้นหนีไปไหน ปลายลิ้นร้อนซอกซอนไปทั่วโพรงปาก กำซาบรสหวานเอียงองศาจูบแนบแน่นจนซองมินได้แต่ครางรับในลำคออื้ออึง
“อึ๊!!!!!!!” คยูฮยอนร้องเสียงหลงเมื่อคมฟันขาวของซองมินกัดฉับที่กลีบปากได้รูปของเขาในจังหวะที่คยูฮยอนผละออก...ซึ่งถ้าหากช้ากว่านี้ซักเสี้ยววินาทีมันอาจจะเป็นลิ้นของเขาเองที่ถูกแม่กระต่ายดุนี่งับจนขาด คยูฮยอนดันร่างเข้าหาอีกครั้งตรึงไม่ให้อีกคนดิ้นหนีได้ ปลายนิ้วยกขึ้นปาดเบาๆที่กลีบปากได้รูปของตนเองที่มีรสเลือดเค็มๆเคลือบอยู่ ซองมินปรือตาขึ้นมองก่อนจะเม้มริมฝีปากแน่นจ้องตากลับมา...ภาษาที่คยูฮยอนรู้สึกว่ามันแผ่ชัดจากสองดวงตาคู่สวยอย่างชัดเจน...
...อย่าคิดว่าจะทำร้ายกันได้ฝ่ายเดียว...งั้นหรือ...
ฮึ...
“เก่งนี่ครับ...แต่ถ้าคิดจะกัดลิ้นผมให้ขาด...คุณคงยังฝึกมาไม่พอ...” คยูฮยอนก้มลงกระซิบที่ริมหู ซองมินสะบัดหน้าหนีไปอีกทางทันทีจนคนรุกรานหัวเราะเบาๆในลำคอ ปลายจมูกโด่งซอกซอนลึก พรูลมหายใจร้อนๆข้างซอกคอจนซองมินขนลุก คยูฮยอนจับปลายคางเล็กให้หันมาสบตากับเขา และแล้วคนตัวสูงก็ต้องหัวเราะในลำคออย่างสมใจอีกครั้งเมื่อสบตากับดวงตาที่ถลึงมองมาอย่างแค้นเคือง...คยูฮยอนแสยะยิ้มมุมปากอย่างสะใจ รู้สึกดีที่ได้อยู่เหนือใครซักคน โดยเฉพาะคนที่หยิ่งทระนงและปากดีอย่างร้ายกาจเช่นคนสวยตรงหน้า...
...ความรู้สึกอยากเอาชนะที่ถ้าหากคยูฮยอนรับฟังเสียงหัวใจภายในลึกๆให้มากกว่านี้...เขาคงจะไม่ทำอะไรรุนแรงกับคนในอ้อมกอดที่ขัดขืนด้วยความรู้สึกแสนขื่นขม...การกระทำที่มันคงเป็นนิสัยเสียของมนุษย์บางจำพวกเช่นโจวคยูฮยอนไปเสียแล้ว...
...ไม่เห็นโลงศพไม่หลั่งน้ำตา...ไม่สูญเสียซักคราก็ไม่รู้ค่าของมัน...
“ฮึก...สนุกนักใช่มั้ย...สนุกนักก็ทำไป!!! ทำซะให้พอ!!!!” ซองมินที่น้ำตาซึมเพราะความเจ็บใจตะโกนด่าทออย่างบ้าคลั่ง ช่วงตัวอวบสั่นระริกเพราะความเจ็บใจในโชคชะตาน่าสมเพชของตนเอง อาการสั่นสะท้านที่คยูฮยอนตีความไปเองว่าอีกฝ่ายเขินอาย ซึ่งยิ่งนำพาให้ร่างสูงอยากกลั่นแกล้งมากขึ้นไปอีก
“ผมก็อยากสนุกกับคุณนะ...คุณก็ทำตัวสนุกกับผมหน่อยสิครับ หืมม์...” ฝ่ามือสากตรึงรั้งข้อมือเล็กที่เลื่อนมาผลักไหล่หนาเขาเอาไว้แน่น ปลายจมูกโด่งก้มลงดอมดมกลิ่นกรุ่นเนื้อสาวที่เขารู้สึกว่ามันหอมติดลึกที่ปลายจมูกเสียเหลือเกิน ไหนจะรสชาติหวานจางๆซาบซ่านในลำคอจากรสจูบอีก รสชาติของคนๆนี้หรือยังไงกันนะ
“อึ้ก...ฮึก นายมันเลว..เลวที่สุด!!!” คำด่าซ้ำๆกับแรงดิ้นหนักๆที่คยูฮยอนหมดแรงจะโกรธ เหลือเพียงสิ่งเดียวที่อยู่ในใจชายหนุ่มตอนนี้คือหมั่นไส้เพียงเท่านั้น ดวงตาคมกริบเงยขึ้นมองมุมสูง หากล้องที่ร่างเล็กอ้างถึงก่อนจะวางใจว่ามันเป็นมุมอับที่ลึกที่สุดซึ่งก็ไม่น่าแปลกใจ...ถ้าหากการติดกล้องเป็นการป้องกันไม่ให้เหล่าดาวคนสวยทั้งหลายทำอะไรเกินเลยกับแขก บริเวณที่คยูฮยอนคลอเคล้ากับแม่ดาวแสนซื่ออยู่ตรงนี้มันก็ไม่ได้เอื้ออำนวยให้ล่วงเกินกันจนต้องติดกล้องเอาไว้เลย...ฉับพลันที่ดวงตาคมกริบไล่มองเลื่อนลงมาจากผนัง สายตาก็ปะทะกับสิ่งๆหนึ่ง...
...อา...น่าลองชะมัด
“...ครับ...ผมมันเลว...ฮึ...หันหน้ามาสบตาคนเลวที่กำลังจะได้คุณเป็นเมียหน่อยเป็นไร ฮึๆ...” คยูฮยอนยกยิ้มร้ายมุมปากเมื่อหันไปเห็นบางสิ่งใกล้ตัว...ต้นขาแกร่งผละออกจากที่กดคนตัวอวบติดผนัง ฝ่ามือสากหมุนร่างคนที่อยู่ในอ้อมกอดให้แผ่นหลังเล็กแนบสนิทกับแผงอกของเขา รั้งร่างน้อยให้ตกอยู่ภายใต้การควบคุมของเขาโดยสมบูรณ์ท่ามกลางอาการฮึดฮัดของคนตัวเล็กที่ดิ้นจนแทบหมดแรง
“หุบปากนายเดี๋ยวนี้นะ!!! ฮึก!!” ยังไม่ทันจะด่าได้จบคำ สะโพกอิ่มของซองมินก็ถูกดึงรั้งจนกระแทกแรงๆกับตักกว้าง คยูฮยอนโอบเอวคนสวยแล้วทิ้งตัวลงนั่งที่โซฟาลูกไม้สีชมพูที่อยู่ห่างออกไปเพียงนิดเดียว ซองมินดิ้นอึกอักจะออกจากพันธนาการแต่ก็ไม่อาจขืนแรงบีบรัดราวคีมเหล็กนี้ได้ เส้นผมสีเข้มสะบัดกระจายตามแรงเหวี่ยง ดวงตากลมโตเบิกกว้างเมื่อรับรู้แล้วว่าตนถูกรั้งมาที่ไหน...โซฟายาวสำหรับให้แขกนั่งรอก่อนจะเข้าไปยังส่วนใน ใบหน้าสวยของซองมินแดงซ่านทันทีที่รู้ว่าอะไรกำลังจะเกิดขึ้นกับตน ยิ่งบริเวณนี้มันไม่มีกล้องตัวไหนมองเห็นยิ่งหมดโอกาสจะร้องขอความช่วยเหลือ ทุกสิ่งทุกอย่างตอนนี้มันเดาสถานการณ์ล่วงหน้าได้ไม่ยากซักนิด
“นี่!!ป่ะ ปล่อย!!! ปล่อยชั้น!!!!” ซองมินทั้งดิ้นทั้งกระแทกตัวเองเข้ากับแผงอกแกร่งที่รวบกอดตัวเขาอยู่ ทำเอาคยูฮยอนนิ่วหน้า มันก็เจ็บไม่น้อยแต่ก็ใช่ว่าเกินจะทน ใบหน้าหล่อเหลาฉายแววร้ายกาจ ฝ่ามือข้างหนึ่งตรึงรั้งเอวเล็กไว้แน่นไม่ให้ดิ้นหนี ฝ่ามืออีกข้างเลื่อนไปจับปลายคางคนสวยที่หันหน้ามาด่าเขาเสียไม่มีดีให้หันไปในทิศทางตรงหน้า ปลายจมูกโด่งและกลีบปากได้รูปซุกไซร้ที่กกหูนิ่มอีกครั้ง เอ่ยกระซิบเสียงทุ้มต่ำอย่างเหนือกว่าในจังหวะเดียวกันกับที่เขารั้งปลายคางเล็กให้หันไปมองในทิศทางที่เขานำพา...
ดวงตากลมโตแสนสวยของคนถูกบังคับนั้นเบิกกว้าง...เมื่อเห็นได้ชัดเจนว่าสายตาปะทะกับอะไร...
“อึก ปล่อย ปล่อยชั้น!!!ไอ้ลูกค้าบ้า!!! เลวที่สุด!!! ปล่อยยย!!!!” ซองมินดิ้นพล่านทันทีเหมือนรู้ว่าจะเกิดอะไรขึ้น ซึ่งยิ่งทำให้คยูฮยอนแสยะยิ้มร้ายกาจกว่าเดิม...กระจกเงาบานใหญ่กรอบสีขาวสลักลวดลายวิจิตรสะท้อนภาพซองมินที่ถูกดึงรั้งอยู่ในอ้อมกอดของผู้ชายปากเสีย ที่บัดนี้กำลังยุ่มย่ามมืออยู่ที่เอวเล็กของเขาไม่ได้ขาด...ดวงตายิ้มได้แสนเลวร้ายของคยูฮยอนที่จ้องตอบกลับมาในกระจกบานใหญ่นั่น
...กระจกขอบสีขาวบานใหญ่สุดหรูที่วางเรียงรายอยู่ทั่วห้องสำหรับการแต่งเนื้อแต่งตัวที่ซองมินโปรดปราน...โซฟาตัวยาวสีชมพูเนื้อนุ่ม...ผ้าม่านลูกไม้ฝรั่งเศส...ตุ๊กตาและแจกันดอกไม้กลิ่นหอมอ่อนแทบทุกมุม...การตกแต่งห้องที่ถูกบัญชาโดยอีทึกที่พยายามสร้างบรรยากาศการใช้ชีวิตราวเจ้าหญิงองค์น้อยตามคอนเส็ปต์ให้ซองมิน โดยที่อีทึกเองก็ไม่อาจคาดคิดว่าสิ่งที่ตนมอบให้ลูกน้องคนสวยนั้น บัดนี้จะกลายเป็นการทำร้ายตัวซองมินอย่างแสนสาหัส...
...แค่ทำร้ายกันอย่างเดียว มันไม่พอหรืออย่างไร...
...มันต้องให้มีภาพสะท้อนติดตรึงเข้าไปในใจ ตอกย้ำซ้ำเติมลงไปถึงความสูญเสียที่ต้องเจอ...
“ผมโจวคยูฮยอนครับ...ไม่ใช่ไอ้ลูกค้าบ้า...ฮึๆ...” คยูฮยอนหัวเราะเสียงต่ำๆกับคำเรียกขาน ใบหน้าหล่อเหลาซุกเข้าที่หลังคอนิ่มๆ ปลายจมูกโด่งไล้เส้นผมสีเข้มของอีกฝ่ายออกให้พ้นหนทางเล้าโลม ทั้งภาพสะท้อนตรงหน้า ทั้งกลิ่น ทั้งเสียงที่แสนเร่งเร้าสำหรับเขา...อาการขัดขืนที่เรี่ยวแรงน้อยลงเรื่อยๆกำลังทำให้คยูฮยอนเผยรอยยิ้มพร่าพราย...คนสวยที่ตวาดแหวลั่นถึงกับชะงักอึ้งเมื่อสัมผัสได้ถึงอาการตื่นตัวขึ้นมาช้าๆ...ความแข็งขืนใต้กางเกงสุดแพงที่ซองมินกำลังนั่งทับมันอยู่ ใบหน้าสวยขึ้นรอยแดงเป็นริ้วเมื่อรับรู้ว่าตนเองกำลังนั่งทับอะไร...หมอนี่มัน...
มันรู้สึกรุนแรงแบบนี้ตั้งแต่เมื่อไหร่กัน โรคจิตที่สุด!!!
“ทำไมครับ สงสัยหรือว่าทำไมผมรู้สึกเร็ว...ก็นะ...เนื้อตัวคุณแค่สัมผัสนิดหน่อยมันก็พาลให้คิดไปไกลซะแล้ว...ฮึๆ” คยูฮยอนยันตัวขึ้นกระซิบข้างหูก่อนจะยิ้มพรายเมื่อสัมผัสได้ถึงผิวเนื้อที่กรุ่นระอุขึ้นมา นึกตื่นเต้นไม่น้อยที่จะได้ครอบครองคนตรงหน้า ภาพลักษณ์หวานใสกับความร่านแรงในดวงตามันกลายเป็นส่วนผสมที่ลงตัวที่สุดที่ทำให้คนในอ้อมอกเขาตอนนี้น่าลงลิ้นชิมรสเสียเหลือเกิน...ไหนจะความบริสุทธิ์ผุดผ่องที่ไม่เคยมีใครได้กล้ำกรายนี่อีก...ราวกับความต้องการและสัญชาตญาณทางกายนั้นพัดพาเหตุผลของคยูฮยอนหายไปหมด...
...ไหนๆเขาก็กลายเป็นคนเลวในสายตาแม่ดาวคนสวยไปแล้ว จะเลวเพิ่มอีกซักหน่อยจะเป็นไรไป
“จะ อึ้ก...อื้อออ จะชื่ออะไรก็เรื่อง.. เรื่องของนาย ปะ..ปล่อยชั้น!!!!”
“ผมไม่ปล่อยครับ...” คยูฮยอนกระซิบตอบเสียงพร่าข้างหู ฝ่ามือสากป้วนเปี้ยนแถวเอวบาง ดึงกางเกงผ้าไหมสีชมพูตัวหลวมให้รั้งลงต่ำจนเผยขอบกางเกงชั้นในสีขาวสะอาดตา การปลดเปลื้องแสนง่ายดายที่ทำให้คนรุกรานยกยิ้มมุมปากสมใจ อดไม่ได้ที่จะคิดถึงดาวคนอื่นๆผู้แต่งองค์ทรงเครื่องสวยงามยวนยั่วที่แลดูจับปลดเปลื้องยากเหลือเกิน...ความสวยงามหรูหราที่ไม่ต้องใจเขา สายตาเขากลับติดตรึงที่ร่างน้อยแสนอวดดีในกำมือผู้สวมใส่เสื้อผ้าหลวมโพรกเหมือนเด็กกับท่าทางแสนน่ารักน่าชัง...
..เสแสร้งกับใครๆได้ไปทั่ว แต่กับเขากลับหลุดออกมาหมด...
รู้สึกดีชะมัด...ฮึๆ...
“อ๊ะ อย่า!!!!!” ซองมินร้องลั่นเมื่อฝ่ามือสากดึงพรวดเดียวกางเกงผ้าไหมสีชมพูตัวหลวมของเขาหลุดออกจากช่วงล่างทันทีแล้วปามันออกไปไกล การดึงรั้งแสนง่ายดายที่ซองมินกัดริมฝีปากแน่นเจ็บหัวใจจนชา เพิ่งรู้ซึ้งว่าเกราะกำบังตัวตนของเขาช่างอ่อนแอถึงเพียงนี้ เพียงแค่มือสกปรกนั่นตวัดเพียงครั้งเดียวมันก็หลุดลอยไปไกลเสียแล้ว...ไม่กี่วินาทีที่ถูกรั้งให้มานั่งตัก บัดนี้ซองมินเหลือเพียงเสื้อไหมพรมสีขาวตัวหลวมโพรกติดกาย กับกางเกงชั้นในที่ถูกฝ่ามือสากลากไล้ที่ขอบยางยืดเนื้อดีอย่างเร่งเร้าอารมณ์...
“...ยั่วให้ผมดูหน่อยสิ..หืมม์...ทำอะไรก็ได้ที่คิดว่าจะทำให้ผมอยากทำกับคุณน่ะ...” คยูฮยอนเลื่อนตัวไปกระซิบข้างหูร่างน้อยที่กายกระตุกสั่น แม้ว่าจะพยายามห้ามปรามปฏิกิริยาทางกายมากมายแค่ไหนแต่ร่างกายมันกลับทรยศ ฝ่ามือเล็กคว้าหมับที่ข้อมือร่างสูงที่เลื้อยเข้าไปในขอบกางเกงในหมิ่นเหม่นั่นอย่างรวดเร็วด้วยแรงขัดขืนที่น้อยเหลือเกิน หากแต่กลีบปากเล็กก็ยังคงพ่นคำด่าไหวแม้ว่าจะแทบขาดใจแล้วก็ตาม...
ร่างกายโอนอ่อน...หัวใจ...ขัดขืน...
......เจ็บไม่พอหรือไงซองมิน?
“ชั้นไม่ทำ!!!” ร่างสูงแสยะยิ้มร้ายกาจ ฝ่ามือหนาลากไล้เข้าไปภายในจนถึงเนินท้องน้อยเรียบลื่นเร้าอารมณ์ ปลายลิ้นร้อนก้มลงเลียเบาๆที่ข้างแก้มนวลจนซองมินขนลุกชัน
“...กับแขกคนอื่นยังยั่วเสียน่ารักน่าชัง กับผมนี่ไม่กล้าหรือไงครับบันนี่...หืมม์...” ราวคยูฮยอนจะรู้ว่าร่างน้อยตรงหน้าพ่ายแพ้สิ่งใด กลีบปากได้รูปจึงพ่นถ้อยคำที่มันทำร้ายจิตใจสิ้นดี คำกล่าวที่กระทบโสตประสาทจนคนฟังน้ำตาแทบร่วงเผาะ แต่ต่อให้ร่วงจริงๆก็คงจะเป็นหยาดน้ำใสที่เต็มไปด้วยความแค้นเคือง ซองมินมาไกลเกินกว่าที่จะร่ำไห้หาความเห็นใจจากผู้ชายตรงหน้าแล้ว ยิ่งร้องไปคนตัวเล็กคิดว่ามันยิ่งเสียเปรียบ มันจะยิ่งทำให้ตัวเขาดูน่าสมเพชกว่าเดิม...กระทั่งอารมณ์วาบหวามที่ถูกปลุกซองมินก็พยายามสุดความสามารถที่จะกล้ำกลืนไม่แสดงมันออกมา โดยที่ไม่ได้รู้ตัวเลยว่าอากัปกิริยาการหักห้ามอารมณ์ไม่ให้แสดงออกซึ่งความต้องการนั้นเองที่ยิ่งปลุกกระแสอารมณ์ของให้คยูฮยอนมากขึ้นไปอีก...
ยิ่งไม่อยากให้ เขาก็ยิ่งอยากทำ ยิ่งไม่ยินยอมพร้อมใจ เขาก็ยิ่งอยากได้มันมา!!
ซองมินไม่ตอบคำ กลีบปากสวยเม้มแน่นปิดกั้นเสียงครางหวานของตนเองที่หลุดเล็ดรอดออกไปให้อีกคนเชยชม การระงับอารมณ์ที่คยูฮยอนนึกหมั่นไส้ คยูฮยอนขยับเล็กน้อยดึงรั้งคนตัวเล็กที่นั่งตักอยู่ให้ลงมานั่งที่เบาะเดียวกันกับเขา ฝ่ามือสากเอื้อมไปรั้งต้นขาอวบให้แยกออกกว้างท่ามกลางอาการกระตุกหนีจนคยูฮยอนรำคาญ สมองช่างกลั่นแกล้งวิ่งแล่นเร็วจี๋ หาวิธีที่จะทำร้ายคนตรงหน้าให้หวามไหวที่สุด...
ทำให้ได้ตลอดแล้วกันไอ้อาการดิ้นนักไม่ยอมนักน่ะ...เขาก็มีวิธีของเขา ฮึ...
“อ๊ะ!!!!!” ซองมินร้องลั่นเมื่อข้อมือเล็กสองข้างถูกมัดรวบเข้าหากันด้วยไทต์สีดำเส้นเล็กจากคอเสื้อเชิ้ตของคยูฮยอนนั่นเอง ชั่วขณะที่คนตัวเล็กกำลังกลั้นน้ำใสที่ซึมลึกจากหางตา คยูฮยอนจัดการมัดข้อมือเล็กแยกต้นขาอวบออกห่าง ช่วงขายาวที่ยังอยู่ในกางเกงสูทเนื้อดียกขึ้นเกี่ยวกระหวัดข้อเท้าเล็กของซองมินแหวกองศาหว่างขาเรียวออกกว้าง ซองมินหน้าแดงซ่านทุบฝ่ามือที่ถูกมัดทั้งสองข้างของตนเอื้อมข้ามไหล่ไปทุบคยูฮยอนหนักๆทันที ซึ่งคนตัวสูงก็ไม่ยี่หระอันใด...ในท่าทางแบบนี้ที่ถูกเขากักขังไว้ทั้งตัว ฝ่ามือเขาที่โอบรั้งเอวเล็กเอาไว้ ฝ่ามืออีกฝ่ายที่ถูกมัดรวบ คิดตลบหลังแค่ไหนซองมินก็ไม่อาจทำอันตรายใดๆเขาได้อยู่แล้ว
...นอกจากครางรับสัมผัสกับรับรู้สายตาที่จ้องมองของเขาได้เพียงอย่างเดียว...
“อา...ไม่เห็นแฮะ...แม่ดาวคนสวยสุดน่ารักร้อนแรงอย่างที่เขาร่ำลือกันอยู่ไหนกันนะ...เห็นแค่คนปากดีแถวๆนี้นี่เอง...” คยูฮยอนแกล้งเอ่ยแซวซ้ำๆย้ำๆ ปากที่เอ่ยว่า ‘ไม่เห็น’ แต่ดวงตาที่จ้องมองส่วนกลางลำตัวใต้ผืนผ้าชั้นในตัวเล็กแทบจะกลืนกินไปทั้งตัว เงาสะท้อนตรงหน้าที่ตอบได้หมดทุกคำพูด ฝ่ามือสากไล้เข้าหาความร้อนระอุภายใต้ปราการนั้นทันที ปลายนิ้วตรงเข้าบดขยี้ส่วนปลายอ่อนนุ่มฉ่ำน้ำข้นเหนียวขึ้นมาน้อยๆ อุ้งมือใหญ่ตรงเข้ากำรวบแก่นกายเล็กร้อนผ่าว ยังความเสียวซ่านจนซองมินตัวสั่นระริก สะโพกอิ่มแสนนิ่มยิ่งถูไถเข้ากับส่วนแข็งขืนกลางลำตัวของคยูฮยอนจนรู้สึกเสียวยิ่งกว่าเดิม...
.........ซี๊ด
“ไม่ต้องมาท้าทายชั้น!!อึก..อ่ะ ชั้นไม่ทำ..เพราะ อึ้ก อ๊ะชั้นไม่...ไม่ อยากทำ..ไม่ใช่เพราะชั้น...อื้อ อึ๊..ยั่ว..ยั่วไม่เป็น!!! ชาตินี้...อื้ออออ คนอย่างนายไม่มีวัน อึ้ก..ได้เห็น...อ๊ะ!!! เห็นในสิ่งที่ต้องการหรอก!!!” ซองมินกัดฟันแน่นทั้งครางทั้งตะโกนตอบทั้งๆที่ตอนนี้ร่างกายร้อนไปเสียทุกส่วน สำนึกได้ว่าตนเองช่างอ่อนแอนัก อ่อนแอจนไม่อาจขัดขืนคนใจหยาบที่มันรุกรานร่างกายเขาอยู่ได้เลย พายุอารมณ์เจ็บปวดกับความต้องการทางกายที่มันตีกันมั่วจนปวดหนึบ แต่ที่ปวดที่สุดคงเป็นปวดใจ...ทำไมเขาต้องเจอเรื่องราวแบบนี้กัน...มันบัดซบไม่พอใช่ไหม...ทำไม...ทำไม...ต้องเป็นตัวเขาคนนี้...ทำไมต้องเป็นบันนี่ ทำไมต้องเป็นลีซองมิน...
...ทำไม
“...อา...ฮึๆ...ตอนนี้สิ่งที่ผมเห็นเต็มๆตา คือสิ่งที่ผมต้องการ...” คยูฮยอนก้มลงเลียเบาๆที่หลังคอซึมซับรสเหงื่อเค็มจางๆและกลิ่นกายหอมหวานชวนไล้เลีย ซึ่งกำลังทำให้ฝ่ายรุกรานแทบคลั่งตาย ฝ่ามือสากรั้งร่างอวบในอ้อมกอดให้ออกไปเพียงน้อยก่อนจะก้มลงปลดเข็มขัดหนังและกระดุมกางเกงสูทของตนเองอย่างรวดเร็ว จนรับรู้ได้ถึงความร้อนระอุที่ตั้งชันขึ้นมา ฝ่ามือสากรั้งเอวคนตัวเล็กให้ขึ้นมานั่งตักอีกครั้งก่อนจะครางซี๊ดเมื่อผิวเนื้อนวลของสะโพกอิ่มใต้ชั้นในบางๆนั้นถูไถกับส่วนร้อนแรงแข็งขืนใหญ่โตของเขา ความกระสันที่แล่นริ้วไปทั่วสรรพางค์กายของคนรุกรานและคนถูกรุกรานที่กำลังเผาไหม้โซฟาตัวสวยให้เป็นจุณ...
“ยั่วยวนชวนให้กินเข้าไปทั้งหมดเลย...สิ่งนี้น่ะ...”
“อ๊ะ!!!!!!” ซองมินที่เผลอหนีบขาเข้าหากันเพื่อปิดกั้นอารมณ์กับความแข็งขืนกลับต้องร้องลั่น เพราะถูกฝ่ามือสากดึงรั้งชั้นในตัวเล็กสีขาวออกพรวดเดียวแล้วโยนทิ้งไปไกล...ดวงตากลมโตเบิกกว้างซ้ำๆก่อนจะปิดแน่น น้ำตาซึมจากความโง่เขลาของตนเองที่ส่งผลให้ปราการด่านสุดท้ายถูกดึงรั้งออกไปง่ายกว่าเดิม...
...ชั่วขณะที่ปีศาจกระซิบข้างหู บรรยากาศรอบตัวของซองมินราวถูกกดปุ่มหยุดชะงัก สรรพเสียงเดียวที่ร่างเล็กกำซาบมันได้คือเสียงฉีกขาดของหัวใจ...ภายใน...
มันแหลกไปแล้ว...อย่างไม่อาจย้อนคืน...
......ดวงตาแสนสวยพริ้มหลับลง...ปล่อยหยาดน้ำสีใสซึมลงมาเป็นสายข้างแก้มนวล เวลาที่ผ่านเลยไปร่างเล็กไม่อาจรับรู้ถึงมันได้เลย นอกจากแรงสัมผัสจาบจ้วงและดวงตาปีศาจคู่หนึ่งที่มองลึกทั่วร่างของเขาผ่านกระจกเงาตรงหน้า สิ่งที่ตามมาคือเสียงกรีดร้องแหลมสูงที่ดังขึ้นจากที่ไหนซักแห่งราวกับไกลแสนไกล...เสียงกรีดร้องที่ปลุกให้ซองมินต้องเงยหน้าขึ้นเจอกับความเลวร้ายอีกครั้ง...เสียงกรีดร้องที่ดังทั่วห้องน้อยมัวมน...
....เสียงกรีดร้องที่อื้ออล...จากลำคอ...ของตนเอง...
“...เปียกไปหมดเลยนะครับ อารมณ์ฉ่ำชื้นซะขนาดนี้...นี่น่ะหรือคนที่บอกว่า ‘ไม่รู้สึก’ อะไรเลย...” น้ำเสียงปีศาจตนเดิมที่ดังทุ้มอยู่ข้างหูราวปลุกซองมินขึ้นจากภวังค์ ใบหน้าสวยเปรอะไปด้วยหยาดน้ำตา พวงแก้มอิ่มแดงซ่านปะปนมั่วซั่วทั้งความโกรธ ร้อนแรง กระสัน และหวามไหว...เกิดมาใช้ชีวิตบนความสับสนของตัวตนและภาพลักษณ์มันคงยังไม่พอ จิตใจและความรู้สึกภายในมันยังต้องปะทะกับความสับสนอีกหรือไร...
ปวดใจ...เหลือเกิน...
“ฮึก...อึก...”
“ดูไว้ซะ นี่แหล่ะตัวตนที่แท้จริงของคุณ...ไม่ต้องเสแสร้งกับผมนะครับคนดี...” กลีบปากได้รูปเลียจากคอขึ้นมาที่ใต้ใบหูซ้ำๆ ฝ่ามือสากข้างที่ปรนเปรอแม่ดาวคนสวยจนเสร็จคามือยกขึ้นมาโบกน้อยๆตรงหน้า ราวตอกย้ำทำนบน้ำตาที่สองแก้มใสให้มันยิ่งหลั่งริน หยาดน้ำขาวขุ่นกลั่นกรองจากความต้องการทางกาย ไร้ซึ่งทางใจ...
“พะ พอซะที...อึก..อื้อออออ!!” ซองมินเบือนหน้าหนีคราบน้ำรักของตนเองที่อยู่บนฝ่ามือของปีศาจตนเดิม หากแต่ก็ต้องร้องอู้อี้ในลำคอเมื่อถูกรุกรานทั้งร่าง...ปลายนิ้วสากฉ่ำหยาดน้ำข้นเหนียวสอดลึกเข้ามาในจังหวะที่ซองมินเอ่ยห้ามทั้งน้ำตา ฝ่ามืออีกข้างที่เหลือของคยูฮยอนที่ป้ายหยาดน้ำรักของเจ้าตัวมาลูบเบาๆที่ช่องทางร้อนคับแคบสั่นระริก สอดปลายนิ้วหมุนคว้างเพิ่มจำนวนอย่างไม่สนใจเสียงครางอึกอักราวคนจะขาดใจของร่างเล็กเลย...รสชาติคาวขุ่นในโพรงปากและการรุกรานอย่างรุนแรงที่ช่องทางด้านหลังที่ไม่เคยมีใครได้สัมผัส มันยิ่งทบทวีความขื่นขมจนซองมินอยากจะดับชีวิตให้สิ้นไปตรงนี้...จะได้ไม่ต้องรับรู้อะไรอีกเลย...
...ชั่วเสี้ยววินาที
“อ่ะ อ๊ะ อ๊า!!!!!!!!!!!!!!!!!” ราวสติที่ขาดผึงตรงเข้าครอบงำ คยูฮยอนยกตัวแม่ดาวคนสวยขึ้นก่อนจะจับแก่นกายร้อนผ่าวของตนเองสอดแทรกไปภายในร่างของซองมินที่ความเจ็บปวดรวดร้าวพุ่งพรวดติดเพดานทันที ทั้งกายเล็กหอบสั่นสะท้านสะเทือนไหว ช่วงตัวอวบขาวผ่องที่ยังมีซากเสื้อไหมพรมสีขาวใกล้ขาดเป็นเศษผ้าจากการปะทะรุกเร้า สะบัดกระพือไปตามแรงส่งของสะโพกแกร่งที่สอดแทรกแก่นกายร้อนผ่าวชำแรกลึกเข้าไปในตัว ใบหน้าสวยของซองมินสะบัดเงย ดวงตากลมโตร้อนผ่าวด้วยหยาดน้ำตา กลีบปากสวยแดงช้ำค้างเติ่งเปล่งสรรพเสียงหวีดร้องก้องกังวานให้คนรุกรานเผยรอยยิ้มร้ายกาจ...สมใจ...
“อึก อึก...อื้อ อื้อออออออ!!!!” ซองมินครางเต็มเสียง เนื้อผ้าของกางเกงสูทที่คยูฮยอนยังสวมใส่ติดกายอยู่เสียดสีกับสะโพกอิ่มของร่างเล็กจนปวดแสบ แต่เหนืออื่นใดความเจ็บร้าวที่มากจนปลิดชีวิตคนได้คือความร้อนแข็งขืนที่ซองมินถูกบังคับให้สอดแทรกมันเข้าไปในกายบาง ดวงตาคมกริบของคยูฮยอนหรี่แน่น กำซาบถึงช่องทางอ่อนนุ่มตอดรัดรุนแรงจนแทบขยับไม่ได้...ใบหน้าหล่อเหลาเชิดขึ้นเจือความรู้สึกกระสัน เหงื่อกาฬไหลซึมสองข้างแก้มในขณะที่ฝ่ามือสากยังคงรั้งเอวเล็กให้สอดแทรกขึ้นลงรุนแรงอย่างไม่สนใจคราบไคลข้นคาวเลือดจางๆ ที่ไหลย้อนออกมาเลยแม้แต่นิดเดียว...ด้วยชายหนุ่มคงไม่รู้หรือก็ไม่คิดจะใส่ใจ...
...ว่าในห้วงเวลาที่ตนกำลังสุขราวกับขึ้นสวรรค์นั้น ร่างกายของคนที่รองรับอารมณ์ของตนอยู่กลับทรมานสุดหยั่งราวกับตกนรก...ทั้งเป็น...
“..อา...บันนี่...เอวอ่อนดีนะครับ...” เอ่ยคำชมที่คนฟังไม่ได้อยากได้ยินก่อนจะปรือตามองกระจกบานใหญ่ที่สะท้อนทุกอิริยาบถตรงหน้าด้วยความเสียวกระสัน ผิวเนื้อขาวนวลที่โผล่พ้นเสื้อไหมพรมแดงเป็นปื้นจากการบีบเคล้น เม็ดเหงื่อไหลหยาดกระซ่านเซ็นเกาะพราว ใบหน้าสวยเหยเกด้วยแรงอารมณ์ เจือปนทั้งความเจ็บปวดและความรู้สึกดี ซึ่งมันโคตรจะมีเสน่ห์สำหรับคยูฮยอน...
ร่างกายเล็กๆที่เขากำลังครอบครองอยู่ตอนนี้มันช่างน่าลุ่มหลง...เกินบรรยาย...
“ฮึก...หุ..หุบปาก...หุบปากของนาย...ฮึก เดี๋ยวนี้...ฮึ้ก...ฮื่อออ อื้อออ อ๊ะ อ๊ะ!!!” ซองมินอ้าปากด่าทอเสียงกระตุกสั่น น้ำเสียงครางพร่าที่มาพร้อมกับเรือนกายตอบสนองความต้องการเพราะถูกคนรุกรานใช้กำลังบังคับ และเหนืออื่นใดสิ่งที่ซองมินเจ็บเหลือเกินที่ต้องรับรู้มัน...คือบัดนี้สัญชาตญาณความต้องการเหมือนสัตว์ที่มันกำลังโลดแล่นรุมเร้า ให้ทุกอวัยวะในร่างกายมันเปิดรับการรุกรานที่รุนแรงจาบจ้วง กระทั่งร่างกายยังทรยศต่อจิตใจ...แล้วเขายังจะเหลืออะไรให้ยึดเหนี่ยว จะเหลืออะไรให้พึ่งพิง...
มันเจ็บ...จนชา...
“รู้สึกซะขนาดนี้แล้ว คุณคงต้องกลืนคำพูดตัวเองแล้วล่ะครับคนดี...ใครกันนะเอ่ยดิบดีว่าไม่รู้สึกอะไรกับคนที่รัก...แล้วนี่มันอะไรกันนะ...ฮึๆ” ความรู้สึกผิดที่ถูกรสชาติของเซ็กซ์แสนหอมหวานมันพัดพาไปไกล...คยูฮยอนยื่นใบหน้าไปเกยที่ไหล่บาง ยกฝ่ามือสากเปรอะเปื้อนคราบไคลของซองมินขึ้นช้าๆก่อนจะใช้ปลายลิ้นและเล็มรสชาตินั่นให้เจ้าของคราบคาวเห็นเต็มตาผ่านบานกระจก ดวงตาสองคู่ที่มองสบกันผ่านภาพสะท้อน ยังความเสียวกระสันจนเรือนกายเล็กบางกระตุกสั่นด้วยแรงอารมณ์ดิบเถื่อน ซองมินหันใบหน้าหนีไปอีกทาง ฝ่ามือเล็กสองข้างที่ยังถูกมัดอยู่ทิ้งลงข้างตัวอย่างยอมแพ้ในโชคชะตา...ท่าทางที่คยูฮยอนเผยรอยยิ้มร้ายกาจก่อนจะสวนกระแทกแก่นกายเข้าไปแรงๆอีกครั้งจนซองมินต้องครางรับเสียไม่มีดี
“มัน...อึก มันก็แค่ร่างกาย..ที่ต้องการ อื้อออ...คนอย่างนาย...มัน...อึ้ก อ๊ะ!!! ไม่..ไม่มีวันทำให้หัวใจชั้นต้องการได้หรอก!!!” ซองมินกลั้นใจตะโกนแทบหมดลม ประโยคจากส่วนลึกจากจิตใจของคนถูกทำร้ายที่ทำเอาคยูฮยอนขมวดคิ้วแน่น ทั้งๆที่ถูกพรากร่างกายไปแต่หัวใจยังแข็งขืนงั้นหรือ ด้วยความหมั่นไส้คยูฮยอนจึงไม่รอช้าที่จะมอบแรงกระแทกหนักหน่วงไปอีกจนเสียงครางนั้นยิ่งดังหอบพร่ามากกว่าเดิม ใบหน้าหล่อเหลาซุกไซร้ข้างซอกคอชื้นเหงื่อ เอ่ยกระซิบตอบกลับด้วยอารมณ์ที่ยากจะบรรยาย...
...ราวพายุภายในใจโหมกระหน่ำ...เพียงถ้อยคำที่บอกว่าเขาไม่มีวันได้หัวใจคนตรงหน้านี้ไป ทำไมมันถึงได้ร้อนใจถึงเพียงนี้...ความคิดลึกล้ำที่ถ้าหากคยูฮยอนใช้ความไตร่ตรองเพิ่มซักนิด ใช้หัวใจคิดเพิ่มอีกซักหน่อย เขาคงจะรับรู้ว่าตนเองกำลังคิดอะไร...
...คงจะรับรู้ได้กระจ่างแจ้งในใจ...ว่าคนในอ้อมกอดตอนนี้คือคนที่คยูฮยอนต้องการหัวใจ...อย่างแท้จริง...
“...แปลว่าผมต้องทำให้คุณรักผมก่อนสินะ” ...หากแต่สิ่งเดียวที่คยูฮยอนรับรู้ได้ในตอนนี้คือการท้าทาย...ในสนามรบที่มีร่างกายของแม่ดาวคนสวยที่ชื่อบันนี่เป็นเดิมพัน มันจะยากซักเท่าไหร่กับการที่ทำให้คนๆหนึ่งยอมเขาให้ได้ ตั้งแต่เกิดมาก็มีแต่คนรายล้อมเสนอตัวแล้วครั้งนี้มันจะยากซักเท่าไหร่กัน...ความคิดที่ทำให้คยูฮยอนนึกสนุกจนอาจจะลืมสำนึกไปว่าโลกนี้มันยังมีหลายสิ่งหลายอย่างที่ยากเกินจะไขว่คว้า...ยากเกินกว่าจะอธิบาย...
...ความคิดง่ายๆของโจวคยูฮยอน...ผู้ไม่เคยเอื้อมแตะความรู้สึกรักที่แท้จริงเลย...แม้แต่ครั้งเดียว
“อึก ชั้น...อึก..ไม่มีวันรักนาย..อือ...แฮ่ก อื้ออออ...นายจะไม่มีวันได้หัวใจชั้น!! ไม่มีวัน!!!” ซองมินกัดฟันตะโกนตอบแทบหมดคำ ในจังหวะเดียวกันกับที่คยูฮยอนรู้สึกเลือดขึ้นหน้าด้วยความโมโห จับร่างน้อยในกำมือให้ขยับหนักหน่วงจนหัวสั่นหัวคลอน แรงกระแทกที่ยังความเสียวซ่านแปลบปลาบแล่นริ้วขึ้นมาตั้งแต่ปลายนิ้วเท้า ฝ่ามือสากเร่งจังหวะปรนเปรอแก่นกายสีหวานที่เขาเห็นมันเต็มๆตาในจังหวะที่กระแทกสะโพกขึ้นลง ร่างกายที่หลงพิษเซ็กซ์ไปแล้ว หากแต่จิตใจที่ยังแข็งขืนของซองมินมันยังคงเดิม...
...จิตใจที่ยังมีแรงพอคิดจะสั่งสอนคนที่กำลังเอารัดเอาเปรียบร่างกายตนเอง...ในเมื่อหนีไม่ได้ซองมินก็ต้องสู้...หากแต่เป็นการสู้ในแบบของตนเอง...ต้องทำให้ไอ้เด็กไม่รู้จักโตนี่มันรับรู้รสชาติให้ได้...
ให้มันรู้ให้ได้ว่าโลกนี้มันยังมีอะไรอีกเยอะที่พยายามแทบตายแค่ไหนก็ไม่ได้!!
“จำคำพูดตัวเองไว้นะครับบันนี่คนดี...เดี๋ยวเราได้รู้กันแน่ๆ...” คยูฮยอนแสยะยิ้มร้ายอย่างมั่นอกมั่นใจ เลื่อนตัวกระซิบข้างหูในจังหวะสุดท้ายที่ส่งต่อความร้อนแรง แสงไฟที่มองไม่เห็นแล่นวาบผ่านทั่วร่างเมื่อจุดสูงสุดของอารมณ์ดำเนินจนสุดทาง เสียงครางแหลมสูงของซองมินเสียดแทงบรรยากาศฝ้าขุ่นที่โอบรอบตัว ไม่กี่วินาทีถัดมา ความอึดอัดคับแน่นที่ฝังลึกในแก่นกายของทั้งคู่ก็ทะลักทลายพร้อมกับหยาดเหงื่อที่ซึมเป็นสายด้วยแรงอารมณ์ และเหนืออื่นใดคือหยาดน้ำตา...ที่มันยังไม่เหือดแห้งไปจากใบหน้าสวยของซองมินเลยแม้แต่นิดเดียว...
“ฮึก...แฮ่ก...อึ้ก...ฮึก...ฮึ่ก...” ซองมินที่สะอื้นฮักจนตัวโยน หอบหายใจแรงๆเรียกอากาศเข้าปอดเพราะความอึดอัดเหมือนใกล้ตายมันตรงเข้าทำร้าย...ทั้งร้องไห้ทั้งโดนกระทำ...จนอีกใจหนึ่งซองมินยังอดคิดไม่ได้ว่าร่างกายคนมันทำด้วยอะไร เหตุใดมันถึงรองรับทุกสิ่งทุกอย่างได้มากมายเพียงนี้...
...มันแปลว่าเขาสามารถเจ็บกว่านี้ได้อีก...ใช่ไหม...
...ทำไมต้องเป็นเขา...ทำไมต้องเป็นบันนี่...ทำไมต้องเป็นลีซองมิน...
...ทำไม...กัน...
ท่าทางเจ็บปวดราวจะขาดใจของซองมินที่อยู่ในอ้อมกอดนั้นกำลังทำให้คยูฮยอนรู้สึกวูบไหวบางอย่าง...หากแต่มันไม่ใช่วูบไหวในรสกาม หากแต่เป็นวูบโหวงในหัวใจ...เหมือนมีบางสิ่งสะกิดให้ความรู้สึกผิดที่ซ่อนอยู่ภายในมันค่อยๆแสดงตัว หากแต่ยังไม่ทันที่ความรู้สึกผิดชอบชั่วดีของคยูฮยอนจะทำงานได้อย่างเต็มที่ อาการวูบของร่างเล็กในอ้อมกอดนั้นก็ดึงสติของคยูฮยอนไปเสียหมด ชายหนุ่มตกใจตาเบิกกว้างเมื่อร่างเล็กที่เขาเผลอปล่อยเอวไปชั่วครู่หมดสติจนแทบจะลงไปกองกับพื้น หากไม่ติดที่ว่าอ้อมกอดแกร่งของเขาดึงรั้งเอาไว้ได้ทัน...
...คยูฮยอนถอนแก่นกายออกมาช้าๆ นิ่วหน้าไปนิดเมื่อรับรู้ถึงคราบไคลแดงฉานที่ซึมลึกจนถึงโซฟา ฝ่ามือสากรวบร่างน้อยให้มาอยู่ในอ้อมกอด ปัดปรอยผมระข้างแก้มจนเผยผิวนวลผ่องที่ซีดเซียว ดวงตากลมโตพริ้มหลับ ลมหายใจที่รวยรินเหนื่อยล้า...ทุกองค์ประกอบบนใบหน้าที่กำลังทำให้หัวใจของคยูฮยอนมันเต้นแรงขึ้นมาช้าๆ อย่างหาสาเหตุไม่เจอ...
...รักไม่รักไม่รู้...แต่เขาต้องได้คนๆนี้อย่างที่เคยประกาศไว้ ต้องได้ทุกอย่างของแม่ดาวคนนี้...ให้จงได้...
.
.
.
มันยังไม่จบจ้า กดกลับไปอ่านที่นี่เจ้า
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น