เนื้อหาในตอนนี้ ตัดจากที่นี่ค่ะ
...เสียงหวานๆที่เจือปนทั้งหัวเราะคิกคักและเสียงครางครือเบาๆดังเจือจางมาในอากาศ พร้อมกับกลิ่นแปลกๆที่คิบอมขมวดคิ้วอย่างงงๆ ซึ่งตรงกันข้ามกับคยูฮยอนที่ถูกด่าว่าจมูกไวเหมือนหมา ร่างสูงเงยหน้าขึ้นน้อยๆสูดกลิ่นที่เขารู้จักมันดีในขณะที่คิบอมนั้นหันซ้ายหันขวาหาต้นตอของเสียง แน่นอนว่าคิบอมนั้นจำเสียงของฟิชชี่ได้ดี แต่อีกเสียงที่คลอเคล้ามาด้วยนั้นคิบอมไม่อาจตอบได้ว่าเป็นเสียงของใคร หากแต่มันเป็นน้ำเสียงหวานใสพร่านิดๆที่คยูฮยอนรู้สึกคุ้นหูเสียเหลือเกิน...ช่วงขายาวทั้งของชายหนุ่มทั้งสองหยุดชะงัก หันมามองหน้าราวนัดกันไว้ถึงลางสังหรณ์แปลกๆที่มันแล่นเข้ามาในหัว ใบหน้าของคิบอมที่เมื่อครู่ยังกวนประสาทกับคยูฮยอนอยู่เริ่มนิ่งจนน่ากลัว ในขณะที่เสียงครางหวานเจือจางนั้นก็ยังคงดังเล็ดรอดออกมาไม่หยุดหย่อน...
“...อืม...อือออ...อะ...” ...บนโซฟาสุดหรูปรากฏร่างซองมินที่บัดนี้ชายเสื้อตัวหลวมนั้นถูกถลกขึ้นมาจนถึงคอ ฝ่ามือเล็กกำหลวมๆที่ไหล่บางของเพื่อนคนสวยผู้ตอนนี้กำลังก้มลงเลียเบาๆที่ยอดอกสีแดงฉ่ำของตนเอง ซองมินที่บัดนี้ถูกทั้งพิษยาและพิษแอลกอฮอล์ทำร้าย ปล่อยตัวปล่อยกายให้เพื่อนคนสวยของตนสัมผัสอย่างเต็มที่ ดวงตากลมโตพริ้มแน่น กลีบปากอิ่มเผยอเจ่อบวมจากการคลอเคล้าเมื่อไม่กี่นาทีที่ผ่านมา รสชาติของจูบจากเพื่อนคนสวยที่ซองมินเพิ่งรู้ว่ามันก็ไม่ได้เลวร้ายอะไร...เพราะถ้าหากเปรียบเทียบกับปีศาจที่พรากร่างกายเขาไปแล้ว สัมผัสตอนนี้มันก็รู้สึกดีกว่ามากมายนัก...
...ความคิดที่หากเป็นเมื่อก่อนซองมินคงไม่เคยมีมันอยู่ในหัว กับการปล่อยให้เพื่อนมาสัมผัสจาบจ้วงร่างกายตนเอง...ภาพลักษณ์หวานใสที่อยากร่านแรงเหมือนใครๆ แต่ยังคิดจะใฝ่หารักแท้และมอบสิ่งที่มีค่าที่สุดของตนให้กับคนๆนั้น...ความบริสุทธิ์ทางเพศของร่างกายที่เต็มไปด้วยสารเสพย์ติดยากเกินจะนับจำนวน...ข้อเท็จจริงเกี่ยวกับลีซองมินผู้นี้ ที่เนื้อหามันตีกันแทบทุกอย่าง...
คนแบบเขาจะหาใครมาเข้าใจได้อย่างแท้จริง...ในเมื่อตัวเขาเองยังไม่เข้าใจตัวเอง
...ตัวตนที่ปลูกฝังมาตั้งแต่เล็กจนโต ตัวตนที่ถูกบีบบังคับให้เป็น ตัวตนที่ถูกหยิบยื่นความจำเจ็บให้ทั้งๆที่เขาไม่ต้องการ...ทุกสิ่งทุกอย่างที่ตีรวน สับสน วกวนอยู่ในร่างกายเล็กๆนี้แทบทุกอณู...โชคชะตามันยังคงสนุกไม่พอกับการทำร้ายซองมินให้สับสนกับตนเองมากไปกว่านี้ ฟ้าถึงส่งปีศาจตนหนึ่งมาทำร้ายสิ่งที่มีค่าที่สุดของซองมินไป...มันจึงไม่ยากเลยกับการที่ซองมินรู้สึกเสียศูนย์ไปขนาดนี้...
...เพราะยังไงร่างกายนี้ มันก็ไม่มีค่า...อีกแล้ว...
“...อื้มมม...ไหนๆบันนี่ก็ชอบชวนฟิชชี่ทำอะไรแปลกๆบ่อยๆ...คราวนี้ฟิชชี่จะชวนบันนี่บ้างนะ...คิคิ” ดงแฮหัวเราะคิกคักเสียงใส ผละออกมาเอ่ยเสียงหวานกับยอดอกสีแดงก่ำชูชันท้าทายตรงหน้า ฝ่ามือเล็กของดงแฮเลื้อยลงต่ำลูบไล้เบาๆยังแก่นกายที่เริ่มตั้งชันของตนเองขึ้นมาช้าๆ นิสัยเสียอีกอย่างที่ดงแฮนั้นแก้ไม่หายอัพยาทีไรเป็นได้รู้สึกอยากมีเซ็กส์กับใครซักคน หลังๆมาดงแฮจึงไม่ค่อยเล่นยาเท่าไหร่เพราะร่างบางคิดว่ามันมีอย่างอื่นที่น่าสนใจมากกว่า เช่นการทรมานชายหนุ่มหล่อซักคนอย่างจับเข้ากรงขังแล้วมีเซ็กส์กันให้สะเทือน ความคิดที่ยิ่งทำให้ดงแฮรู้สึกอยากมากกว่าเดิม ประจวบเหมาะกับการที่มีใครซักคนมานั่งอยู่เคียงข้างให้ปลดปล่อยอารมณ์หวามนั้นมันก็คงดีไม่น้อย
“อื้ออ โอย...อาห์...อึ้ก...มา..สิ ชั้นช่วย..นะ...” ซองมินที่ปรือตาขึ้นน้อยๆเอ่ยบอกเสียงเบา เผยรอยยิ้มร้ายกาจก่อนจะขยับตัวเข้าหาส่วนล่างของดงแฮที่มันกำลังชูชันเหนือกางเกงขาสั้นกุดเนื้อบาง ดงแฮขยับเข้าหาแล้วเลื่อนตัวไปหาส่วนกลางลำตัวของซองมินที่ค่อยๆแข็งขืนขึ้นมาช้าๆเช่นกัน ฝ่ามือนุ่มของดงแฮดึงขอบกางเกงตัวหลวมของซองมินลง สองฝ่ามือเล็กที่ผลัดกันรุกไล่สัมผัสให้กันและกันผ่านเนื้อผ้า สร้างน้ำเสียงหวานพร่าเลือนให้ดังระงมทั่วโซฟาสุดหรู โดยที่ทั้งสองนั้นไม่รู้เลยว่าภาพการคลอเคล้าตรงหน้านั้นมีแขกไม่ได้รับเชิญกำลังก้าวเท้าเข้ามาตามทิศทางของเสียงอย่างรวดเร็ว
“...ทำอะไรกันน่ะ” สิ้นน้ำเสียงเย็นเยียบกังวานของคิบอม ซองมินที่กำลังเคลิ้มตกใจชะงักค้างหยุดฝ่ามือทั้งๆที่ใบหน้าสวยยังปรือปรอยอยู่เมื่อเห็นว่ามีแขกที่ไม่ได้รับเชิญเข้ามา ตรงกันข้ามกับดงแฮที่แม้จะยังดูเบลอๆเล็กน้อยแต่ฝ่ามือเล็กก็ยังคงลูบไล้แก่นกายเล็กของซองมินต่อเหมือนกำลังหลงลม เศษเล็กเศษน้อยที่กองอยู่บนโต๊ะกับท่าทางเมามายที่ดูออกง่ายๆว่าดาวคนสวยทั้งสองอัพยาเข้าไป มันไม่ได้น่าแปลกใจซักนิดสำหรับคิบอมและคยูฮยอนผู้ซึ่งรู้ดีว่าดาวทั้งสองนั้นเล่นยาอยู่แล้ว แต่สิ่งที่เหนือความคาดหมายจนชายหนุ่มทั้งสองต้องกำหมัดแน่นก็คือร่างที่นัวเนียกันอยู่อย่างไม่สนใจฟ้าดิน...
ถ้าอยากมากนักทำไมไม่ไปพึ่งเขา!!!
ซองมินที่เบลออยู่ไม่น้อยพยายามมองตรงไปหาด้วยสติที่ยังหลงเหลืออยู่ ทว่าดวงตากลมโตหรี่ปรือด้วยฤทธิ์ยากลับหยุดชะงักไป เมื่อเห็นได้ชัดเจนว่าเบื้องหลังของชายหนุ่มที่เอ่ยน้ำเสียงอุณหภูมิต่ำว่าจุดเยือกแข็งนั้น คือร่างของชายคนหนึ่งที่ซองมินจำได้ติดตา จนฤทธิ์ยาที่รับเข้าไปนั้นแทบจะหายไปชั่วขณะ ดวงตากลมโตเบิกกว้างขึ้นมาน้อยๆเมื่อเห็นได้ชัดเจนว่าใครอยู่ตรงหน้า...
ร่างของปีศาจที่พรากตัวและสร้างความเจ็บปวดไว้บนร่างกายนี้...อย่างยากจะลืมเลือน
“โอ๊ยยย!!!!!” ซองมินร้องเสียงหลงเมื่อฝ่ามือสากคู่นั้นตรงเข้ากระชากร่างบอบบางของตนออกจากการคลอเคล้านี้ทันทีอย่างรวดเร็ว รู้ตัวอีกทีเพื่อนคนสวยของตนเองก็ถูกร่างสูงอีกคนที่ซองมินไม่รู้จัก คว้าตัวแล้วตรงเข้าคร่อมทับบนโซฟากว้างนั้นเอง
คยูฮยอนที่ดวงตาคมกริบเบิกกว้างเมื่อก้าวเท้าเข้ามาตามทิศทางของเสียงที่เขาคุ้นหู ถึงกับเลือดขึ้นหน้าเมื่อเห็นแม่ดาวคนสวยที่เขาตั้งใจจะมาเจอเพื่อปรับความเข้าใจอะไรซักอย่างที่เขาเองก็ยังไม่แน่ใจตนเองว่าจะพูดอะไรให้สถานการณ์มันดีขึ้น ความคิดที่ถูกปาทิ้งไปทันทีเมื่อเห็นภาพนัวเนียมั่วซั่วของบันนี่กับแม่ดาวแสนโหดอีกคน สภาพที่มันคงจะเหมือนหนังเลสเบี้ยนชั้นสูงน่าดูซักเรื่อง ถ้าหากว่าตัวแสดงไม่ใช่บันนี่ของเขา...ความรู้สึกที่คยูฮยอนไม่ทันนึกใส่ใจว่ามันแปลว่าอะไร...ไม่พอใจเพราะเห็นแม่ดาวแสนน่ารักไปคลอเคลียกับคนอื่น...คำๆเดียวที่คยูฮยอนไม่รับรู้ถึงมันเลยแม้แต่นิดเดียว...
...คำสั้นๆที่เรียกว่าหึง...คนตรงหน้า...
“อ๊ะ!!! อย่า!!!!” ซองมินที่ยังหูตาพร่ามัวจากฤทธิ์ยาตะโกนปัดป้องความรุนแรงโดยอัตโนมัติ หากแต่ก็ต้องชะงักค้างทั้งร่างกับคำตะโกนด่าทอเต็มๆของอีกฝ่าย
“อยากมากนักหรือไง!!!!!” คยูฮยอนเหวี่ยงตัวแม่ดาวคนสวยลงโซฟาฝั่งตรงข้ามทันทีด้วยความขาดสติ ช่วงตัวสูงตามไปคร่อมทับร่างอวบที่ยังมีร่องรอยความอ่อนล้าอยู่ ฝ่ามือสากตรงเข้าแยกช่วงขาเรียวแทรกตัวทาบทับ ใบหน้าหล่อเหลาหันไปมองเพื่อนตัวสูงที่ตรงเข้าสั่งสอนคนของตัวเองบนโซฟาฝั่งตรงข้ามอยู่เช่นเดียวกัน
...ท่าทางเหนือกว่าของคิบอมที่คยูฮยอนคงไม่รู้ว่าครั้งที่ผ่านๆมานั้น คิบอมตกเป็นเบี้ยล่างของฟิชชี่ตลอดจนกระทั่ง...วันนี้...
“โอ๊ย ชั้นเจ็บ!!! อึก ปะ..ปล่อย! ปล่อยก่อ..” ซองมินหลุดครางเสียงดังลั่น หากแต่ด้วยฤทธิ์ยาบางส่วนที่มันยังอยู่ทำให้เรี่ยวแรงหดหายไปเยอะ ดวงตากลมโตค่อยๆหรี่ขึ้นมองโคลงศีรษะเล็กไปมาอย่างมึนๆ เหมือนมีหมอกจางๆคลุมทับสติสัมปชัญญะของตนให้ทำงานได้ไม่เต็มที่ แต่ใบหน้าที่ซองมินจำฝังใจนั้นมันก็ยังตามมาหลอกหลอนอยู่ดีว่าคนที่กำลังบีบต้นแขนเขาแน่นตอนนี้ก็คือโจวคยูฮยอน...ไอ้ลูกค้าเลวที่มันพรากความบริสุทธิ์ของเขาไป...
มันยังจะต้องการอะไรจากเขาอีก!!
“มันร่านซะจนต้องมามั่วกับคนวงการเดียวกันเลยหรือไง...ห๊ะ!!! ผมมันไม่ถึงใจคุณใช่มั้ย!!!!!” คยูฮยอนตรึงข้อมือสองข้างของซองมินที่ขึ้นเหนือหัว ตะโกนใส่เสียงดังจนซองมินสะดุ้งเฮือก ฤทธิ์ยาที่อัพเข้าร่างกายไปราวกับมลายหายไปในทันที ซองมินหันขวับไปหาเพื่อนหมายจะเรียกให้ช่วย แต่ก็ต้องชะงักไปเมื่อเห็นเพื่อนหน้าสวยหุ่นบอบบางของตนกำลังถูกชายหนุ่มอีกคนปรนเปรอความสุขให้บนโซฟาฝั่งตรงข้าม ภาพที่เห็นตรงหน้าเต็มๆตานั้นทำเอาซองมินหน้าแดงจัด ใช่ว่าไม่เคยเห็นภาพแบบนี้มาก่อน แต่นี่มันเป็นครั้งแรกที่เห็นหนังสดขนาดนี้ เสียงครางอืออาไม่ได้ศัพท์ราวคนเมามายของดงแฮกับรสสัมผัสที่ร่างสูงอีกคนมอบให้ มันกำลังส่งผลให้แก่นกายเล็กของซองมินตื่นตัวขึ้นมาอีกครั้งหลังจากที่ตกใจกับเสียงตะโกนของคยูฮยอนไปชั่วขณะ
อาการตื่นตัวของแก่นกายแสนน่ารัก...ที่คยูฮยอนแสยะยิ้มมุมปาก...
“ฮึ...ร่านนักใช่มั้ย เห็นแค่นี้แล้วรู้สึกใช่มั้ย ห๊ะ!!!” คยูฮยอนที่ขึ้นเสียงใส่อีกระลอก เอื้อมมือลงไปคว้าหมับที่แก่นกายเล็กของซองมินที่เริ่มขยายตัวอีกครั้งเพราะภาพคลอเคล้าของดงแฮที่ซองมินกำลังเห็นเต็มๆตา คยูฮยอนคว้าตัวซองมินขึ้นให้แผ่นหลังแนบสนิทกับแผงอกของเขา จงใจให้แม่ดาวสองคนหันมาสบตากันเอง การแก้แค้นที่ชายหนุ่มทั้งสองนัดแนะกันได้เพียงแค่สบตา...
นัวเนียกันนักก็มองกันไปให้พอ!!!
“อ๊ะ ปล่อย ปล่อยนะ นี่ ปล่อยยย” ซองมินดิ้นพล่านแต่ก็ต้องกัดฟันแน่นเมื่อรับรู้ว่าเรี่ยวแรงของตนมันหดหายไปหมด ดวงตากลมโตหรี่แน่นน้ำตาเริ่มซึมเมื่อฝ่ามือสากตรงเข้าลากไล้เบาๆผ่านเนื้อผ้าที่แก่นกายหวานตั้งชันจากการเล้าโลมที่เจ้าของไม่ได้เต็มใจรับเลยแม้แต่น้อย
“ท่านี้คุ้นๆมั้ยครับ...อยากโดนอีกซักรอบใช่มั้ย!!” คยูฮยอนก้มลงกระซิบข้างหู ฝ่ามือสากอีกข้างดึงกางเกงตัวหลวมพร้อมกับกางเกงชั้นในของซองมินออกอย่างรวดเร็วก่อนจะปาไปไกล ท่ามกลางอาการดิ้นพล่านของซองมินที่ช่างแตกต่างกับอาการยินยอมพร้อมใจให้สัมผัสของดงแฮเสียเหลือเกิน คำตอกย้ำซ้ำเติมที่ซองมินน้ำตาร่วงเป็นสาย ขืนกายหนักหน่วงจะออกจากอ้อมกอดทั้งๆที่ตอนนี้ร่างกายท่อนล่างเปลือยเปล่าไปแล้ว แต่ฤทธิ์ยาที่อัพเข้าไปทำให้ซองมินไม่สามารถขัดขืนได้เลย...
ครานั้นตรงหน้าเป็นกระจกบานใหญ่ ครานี้เป็นคนสองคนที่โรมรันกันอยู่ซึ่งหนึ่งในนั้นเป็นเพื่อนของเขา ภาพที่ซองมินเห็นเต็มๆตา และร่างกายของตนเองที่อีกฝ่ายก็คงเห็นเต็มๆตา เช่นเดียวกัน...
ยิ่งทำยิ่งรู้สึกว่าเขาเป็นแค่โสเภณี...ดีๆ...นี่เอง...
“ฮึก ปล่อย!! ปล่อยชั้นซักที ชั้นจะทำอะไรมันก็เรื่องของชั้น!! จะมั่วกับใครนายจะมายุ่งทำไม!!!” ซองมินที่น้อยเนื้อต่ำใจในโชคชะตาตะโกนตอบอย่างบ้าคลั่ง คำตัดพ้อจากหัวใจที่แหลกเหลวของซองมิน กำลังทำให้คยูฮยอนเลือดขึ้นหน้าด้วยความโกรธ เขาได้ครอบครองร่างนี้แล้วและมันต้องเป็นของเขาคนเดียวเท่านั้นไม่ใช่หรือไงกัน!!! ความรู้สึกหึงหวงในตัวคนตรงหน้าพุ่งขึ้นสูง...ซึ่งมันเป็นอีกครั้งที่คยูฮยอนเอื้อมแตะความรู้สึกรักที่เคยตามหา ทว่าความโกรธมันกลับพัดพาความรู้สึกนั้นกระจายไปอย่างสิ้นเชิง...
“อยากไปมั่วกับเค้าอีกคนหรือไง!! เสียใจด้วยนะถ้าอยากมากนักผมจะช่วยคุณนี่แหล่ะ!!” หมดคำ ฝ่ามือสากของคยูฮยอนตรงเข้ารูดรั้งแก่นกายสีหวานปลายปริ่มน้ำนั่นทันทีอย่างไม่สนใจเสียงทักท้วงทั้งน้ำตาของซองมินเลย คำด่าเต็มหูที่ซองมินหน้าชาอีกหน ร่างทั้งร่างพยายามฝืนแรงดิ้นแต่ก็ดึงตัวออกจากอ้อมแขนแกร่งที่รวบเอวซองมินให้นั่งนิ่งบนตักไม่ได้ คยูฮยอนมอบสัมผัสที่รัวแรงมากขึ้นไปอีกจนซองมินได้แต่ครางลั่น ดวงตากลมโตหรี่แน่นสลับเบิกกว้าง เลื่อนมองสบตากับดวงตาฉ่ำหวานปรือปรอยของดงแฮที่กำลังกรีดร้องแทบขาดใจอยู่บนโซฟาตัวตรงข้าม ฤทธิ์ยาที่ยังมีอยู่มันกำลังทำลายเรี่ยวแรงต่อต้านแข็งขืนของซองมินไปหมดสิ้น เหลือเพียงร่างกายที่โยกไหวสั่นคลอนไปตามแรงของฝ่ามือหนาเท่านั้น
“ฮึก...อึก อื้ออออ ฮื่อ อ่ะ เจ็บ อ๊า อื้ออออ”
“ฮึ แล้วทำเป็นดิ้นนัก สุดท้ายก็ครางเสียงสั่น รู้รึยังว่าใครกันแน่ที่ทำให้คุณได้น่ะ!!! ถ้าอยากนักมาทำกับผมนี่ ไม่ต้องไปทำกับคนอื่น!!!” คำบอกรักที่แสนหยาบกระด้างนั้นไม่อาจทะลุความหมายที่ซ่อนเร้นไปถึงจิตใจของคนฟัง ซองมินปรือตาขึ้นช้าๆ แขนเรียวเปลี้ยอ่อนที่รั้งชายเสื้อสูทของคยูฮยอนแทบขาดติดมือยกขึ้นเอื้อมโอบรอบหลังคอร่างสูงเบาๆ ใบหน้าสวยที่สั่นคลอนหรี่ปรือค่อยๆหันไปหาใบหน้าหล่อเหลาที่แนบสนิทอยู่ที่ไหล่บางของเขาช้าๆ เอ่ยน้ำเสียงสั่นพร่าที่คยูฮยอนชะงักไปชั่วเสี้ยววินาที
“...แล้วไง...” ซองมินกัดฟันเอ่ยตอบทั้งๆที่เสียงยังสั่น ร่างกายที่โอนอ่อนผ่อนตามเพราะถูกกระตุ้นและฤทธิ์ยา หากแต่สมองที่มันยังเบลออยู่นั้นก็ยังอุตส่าห์ฉายภาพวนซ้ำ ทำร้ายซองมินให้เจ็บกว่าเดิม...
...ทั้งภาพทั้งเสียงที่ตนถูกทำร้ายเมื่อไม่กี่วันก่อนราวกับถูกฉายวนซ้ำอยู่ในหัว ภาพที่ร่างกายตนเองถูกคนๆหนึ่งทำร้าย ภาพที่เขาร่ำไห้ขอให้หยุดแต่อีกฝ่ายไม่คิดจะใส่ใจ...และตอนนี้ร่างกายนี้มันจะต้องรองรับอารมณ์อีกฝ่ายอีกหรือไง...แล้วมันยังมีหน้ามาบอกว่ามันคนเดียวเท่านั้นที่ทำร้ายร่างกายนี้ได้...งั้นหรือ...
...สนุกพอรึยังโชคชะตา?
“...ก็แค่อีตัวเน่าๆคนหนึ่งที่ร่านกับใครไปทั่ว...นายจะมาสนใจทำไม!!!!” ซองมินกลั้นใจเอ่ยตอบเสียงดังแทบหมดลม คำพูดที่ทำให้คยูฮยอนเหมือนมีใครเอาอะไรหนักๆมาทุบบนสมอง แม้ว่าเขาจะไม่ได้เห็นว่าตอนนี้สภาพของแม่ดาวคนสวยเป็นยังไง แต่ภาพของใบหน้าสวยที่เปรอะเปื้อนด้วยคราบน้ำตาไหลบ่าลงมาเป็นทางมันกลับแล่นวาบเข้ามาในจิตสำนึก ภาพที่คยูฮยอนเก็บมันไปหลอกหลอนในความทรงจำหลังจากเรื่องคืนนั้น...
ภาพที่ตอกย้ำว่าตัวเขามันต่ำช้า...เหลือเกิน...
“อ่ะ...”
“ใช่!!!! คนอย่างชั้นน่ะมันร่าน!!! ถ้ายังงั้นก็ช่วยหน่อยสิ สงเคราะห์ชั้นหน่อยได้มั้ย...คนอย่างชั้นมันร่านไง!!!ร่านจนต้องมาพึ่งคนอื่นไง!!!...เพราะคนอย่างนายมันดีแต่ข่มขืนชั้นไง!!!” ซองมินตะโกนสวนขึ้นมา ใบหน้าสวยก้มลงต่ำจนหยาดน้ำตาหยดแหมะลงบนตัก เสียงตะโกนที่อื้ออึงเสียดแทงนั้นคงดังไปทั่วห้องหรู จนคิบอมที่คลอเคล้ากับดงแฮกันอยู่โซฟาฝั่งตรงข้ามยังอดไม่ได้ที่จะหันมามอง คิบอมส่ายหน้าน้อยๆทั้งที่ฝ่ามือสากยังปรนเปรอจนแก่นกายของดงแฮจนเปียกฉ่ำ ใบหน้าหล่อเหลาจ้องตรงมาที่เพื่อนงี่เง่าที่ตอนนี้มันชะงักค้างไปชั่วขณะ สื่อความหมายทางสายตาตอกย้ำว่าคนที่ผิดจริงๆ ผิดซ้ำแล้วซ้ำเล่าคือคยูฮยอน ไม่ใช่คนตัวเล็กที่ถูกทำร้าย ถูกข่มเหง ทั้งยังตะโกนแทบหมดลมหายใจ...แต่คิบอมก็ไม่อาจสนใจอีกฝั่งได้ถนัดนักในเมื่อร่างบอบบางในกำมือที่เคยเหนือกว่าเขาบัดนี้กำลังกรีดร้องดิ้นเร่าโคตรเร้าอารมณ์ ร่างสูงจึงก้มลงไปซุกไซร้ร่างนั้นต่อโดยปล่อยให้เพื่อนตนเองนั้นเผชิญกับสิ่งที่ตนทิ้งปัญหาไว้ต่อไป...
“...คุณอย่ามาท้าผมดีกว่าถ้าไม่อยากเจ็บตัว” แม้ความรู้สึกผิดจะเกาะกุมจิตใจแต่ความปากดีเป็นทุนเดิมมันก็ยังไม่จางหาย ร่างทั้งร่างชะงักค้างชะงักค้าง ราวกับเพิ่งมีบางสิ่งตะโกนบอกข้างหูว่าเขามาที่นี่เพื่ออะไร แต่ก็เพราะศักดิ์ศรีเพราะทิฐิที่มันไม่จางหาย คนอย่างโจวคยูฮยอนที่เกลียดการพูดจาเอาอกเอาใจใคร ทั้งๆที่เรื่องในคราวนี้เขาเป็นคนผิดเต็มๆแต่คยูฮยอนก็ยังดื้อแพ่งต่อสิ่งที่ถูกที่ควร ฝ่ามือสากผละออกกำหมัดแน่นชกลงกับผืนโซฟานิ่มๆ ระบายความอึดอัดที่ล้วนมีที่มาจากความงี่เง่าของตัวเองทั้งนั้น...
...ทำไมเขาต้องแคร์คนแค่คนหนึ่ง...คนที่เขาทำร้ายแบบไม่เหลือชิ้นดี มันไม่ใช่ครั้งแรกที่คยูฮยอนทำร้ายจิตใจคนอื่น แต่มันเป็นครั้งแรกจริงๆที่คยูฮยอนรับรู้ได้ว่าตัวเองกำลังทำเรื่องที่มันผิดมหันต์...คำพูดที่เคยประกาศก้องไป คำพูดที่บอกว่าจะคว้าคนตรงหน้ามา เขาทำแบบนั้นไปเพื่ออะไร...
และที่สำคัญ...การที่เขาทำแบบนี้ มันจะทำให้ได้ตัวคนตรงหน้ามาได้อย่างไร...ทำไมมันยากนักกับคนๆหนึ่งที่เพิ่งพบเจอ ทำไมมันถึงสับสน ตีวน วุ่นวาย เขาไม่เข้าใจ...ใช่ว่าคยูฮยอนจะไม่รู้ว่าควรทำอย่างไร แต่ทำไมเขาถึงทำมันไม่ได้ ศักดิ์ศรี ทิฐิ อะไรที่มันค้ำคอ...
ทำไมการเอ่ยคำขอโทษแค่ซักคำ...ทำไมมันถึงได้ยาก...จริงๆ
“ฮึ...อยากทำร้ายนักใช่มั้ยร่างกายนี้น่ะ ทำสิ ทำไปเลย!!!” ท่าทางเหมือนถูกค้อนทุบของคยูฮยอนที่ทำเอาซองมินแค่นยิ้มลึก คนตัวเล็กโคลงหัวไปมาช้าๆ หัวเราะเสียงต่ำในลำคอ ต้นขาขาวอวบที่คอยแต่จะหนีบเข้าหากันขยับแยกออกช้าๆ หัวใจภายในที่กำลังร่ำไห้ ร่างกายที่ถูกควบคุมด้วยอารมณ์เย้ยหยันชีวิตตัวเอง กำลังผลักดันให้ซองมินทำในสิ่งที่ตนไม่คิดจะทำมันมาก่อน...
...มันเจ็บจนชาไปแล้ว...อยากจะทำอะไรกับร่างกายนี้ก็ทำไป..ความบริสุทธิ์ที่เคยคิดจะรักษาเพราะอยากจะเป็นคนดีกับเขาบ้างมันหายไปแล้ว...คนอย่างเขามันไม่เหลืออะไรแล้ว...
ไม่เหลืออะไรแล้ว...จริงๆ...
“ว่าไง...จะทำไม่ทำ...ฮึก...ที่ชั้นไปมั่วกับฟิชชี่เมื่อกี๊มาชั้นยังอารมณ์ค้างอยู่นะ อย่างว่าล่ะพวกเราน่ะเก่ง...ไม่เหมือนนายที่อ่อนหัด ดีแต่ทำให้คนอื่นเจ็บตัว!!!” ซองมินที่เอ่ยเสียงสะอื้นในลำคอ เสไปมองคู่ฝั่งตรงข้ามที่บัดนี้เสียงครางแหลมสูงของดงแฮติดขัด การขยับรูดรั้งที่คิบอมป้อนให้อย่างไม่ขาดสาย คยูฮยอนที่ความรู้สึกกำลังตีกันให้มั่วไปหมดเงยหน้าขึ้นจ้องตากับเพื่อนเหมือนสื่อความนัย หนังสดตรงหน้าที่ทำเอาแก่นกายของคยูฮยอนตั้งชันขึ้นมาตามสัญชาตญาณความอยาก ยิ่งทำให้ซองมินรู้สึกสมเพชตัวเองมากกว่าเดิม สุดท้ายแล้วเขาก็กลายเป็นแค่ที่รองรับอารมณ์...ต่อไปนี้ดาวไร้เดียงสาอย่างบันนี่คงไม่ต้องเสแสร้งแล้ว เขาคงไม่ต้องพูดกับตัวเองอย่างสับสนในกระจกอีกแล้วสินะ
ท่าทางเจ็บร้าวขมขื่นประชดชีวิตของซองมินที่กำลังทำให้คยูฮยอนรู้สึกเหมือนหายใจไม่ออกขึ้นมาช้าๆ...มันก็คงอย่างที่เคยเอ่ยไว้ว่าคนเรานั้นจะรู้ค่าก็ต่อเมื่อสิ่งนั้นกำลังจะหายไปต่อหน้าต่อตา...
...ไม่เห็นโลงศพไม่หลั่งน้ำตา ไม่สูญเสียซักคราก็ไม่รู้ค่า...ของมัน...
“ตอนไม่ให้ทำไมจะทำ ตอนนี้ท้าให้ทำ จะไม่ทำหรือยังไง!!!!” ซองมินออกแรงดิ้นเต็มแรงจนแทบจะตกจากโซฟา หากแต่ฝ่ามือสากนั้นก็มารั้งเอวบางไว้ได้ก่อน ใบหน้าสวยสะบัดหนีหอบฮักจนตัวโยน ทั้งตะโกนทั้งดิ้นเร่าน้ำตาซึมเป็นสาย ทั้งหัวใจที่เจ็บปวดไปทั้งดวง ไม่รับรู้แล้วว่าตอนนี้คำพูดของตนเองมันจะทำให้ร่างกายบอบช้ำนี้ต้องเจออะไร คำตะโกนด่าทอท้าทายที่ถ้าหากเป็นวันนั้น ซองมินอาจจะถูกคยูฮยอนทำจนตายจริงๆ กับปากคอเราะร้ายนี่...
หากแต่วันนี้สิ่งที่เปลี่ยนไปคือความรู้สึกของคยูฮยอนที่มันเริ่มเป็นรูปเป็นร่างขึ้นมา...หลังจากที่กระจัดกระจาย จับต้นชนปลาย หาสาเหตุไม่เจอ...
ใช่...เขามันงี่เง่า...
โง่...จริงๆ...
“ฮึก.. ถ้านายไม่ทำชั้น...ชั้นจะทำเอง!!” สิ้นคำฝ่ามือเล็กของซองมินตรงเข้ากอบกุมแก่นกายเล็กปริ่มน้ำข้นคาวที่กระตุกเบาๆของตนเอง แต่ทว่าก็ต้องหลุดเสียงครางแหลมสูงเมื่อฝ่ามือสากที่ชะงักไปของคยูฮยอนนั้นเลื่อนเข้ามาปัดฝ่ามือเล็กออก ตรงเข้ากำรูดเบาๆที่ส่วนอ่อนไหวนั่นอีกครั้ง ปลายจมูกโด่งซุกเข้าหาที่ข้างแก้มนวลช้าๆ รับรู้ได้ถึงผิวเนื้อกรุ่นระอุหอมละมุน...ดวงตาคมกริบหลับลงจนซองมินรับรู้ได้ถึงแพขนตาที่หรุบต่ำของคยูฮยอน...
“...ผมทำให้เอง” น้ำเสียงทุ้มต่ำเอ่ยบอกเบาๆ จนซองมินอึ้งไปชั่วครู่ น้ำเสียงที่ซองมินเผลอคิดไปว่าฤทธิ์ยาที่เมามายเขามันยังอยู่ เพราะซองมินกลับรู้สึกได้ว่าน้ำเสียงนั้นมันเจือปนความเจ็บปวดกับความรู้สึกผิดอยู่จางๆ...
...อย่าคิดไปเองซองมิน...อย่าคิด...ไปเอง...
“ฮึก.. อึ้ก อื้อออ แฮ่ก อ่ะ!! อ๊ะ!!!!” ซองมินส่งเสียงครางกระเส่าเมื่อฝ่ามือสากนั้นรูดรั้งแก่นกายเล็กของตนอย่างแผ่วเบาเชื่องช้าราวทะนุถนอม ท่าทีที่ซองมินไม่เข้าใจ...แต่ร่างกายที่กำลังร้อนรุมมันก็ขัดขวางความคิดออกไปเสียก่อน การกระทำที่ไม่รุนแรงจาบจ้วงเหมือนตอนแรกนั้นกำลังทำให้ซองมินสับสน ใบหน้าสวยสะบัดเงยขยับตัวอึกอักเพราะแรงกระทำ ดวงตากลมโตหรี่ปรือมองไปข้างหน้าก่อนจะหัวใจเต้นโครมครามเมื่อเห็นหนังสดตรงหน้าอีกครั้ง หลังจากเมื่อครู่ที่ซองมินแทบจะลืมสิ้นทุกสิ่งเถียงกับร่างสูงไปหมดเนื้อหมดตัว
“อ๊า!!!!!!!!!!!” เสียงกรีดร้องแหลมสูงของเพื่อนคนสวยที่บัดนี้ปลดปล่อยหยาดน้ำข้นเหนียวพุ่งเลอะเทอะมาจนถึงโต๊ะยาวตรงกลางที่ยังมีขวดไวน์เศษผงตกกองระเกะระกะ ภาพการปลดปล่อยเต็มๆตาที่พาให้ความร้อนของซองมินพุ่งขึ้นสูง ปลายเท้าชาวาบจรดส่วนอ่อนไหวกลางลำตัวที่กำลังถูกกอบกุม ซองมินครางอู้ ดิ้นอึกอักจนหยาดเหงื่อกระซ่านเซ็น
“ไม่ อึ้กไม่ไหว..เร่ง เร่งที..อื้อออออ อ๊ะ อ๊า!!!!!!!!!!!” สิ้นเสียงครางหอบพร่า ฝ่ามือเล็กของซองมินเอื้อมข้ามไหล่ขยำเสื้อของคยูฮยอนยับยู่ยี่เป็นที่พึ่งพา คราบไคลขาวขุ่นของซองมินที่พุ่งเลอะเต็มฝ่ามือของคยูฮยอนจนหยดออกมาเป็นสาย เนื้อตัวนุ่มอุ่นที่สั่นสะท้านในอ้อมอกแกร่งของคยูฮยอน ทำเอาร่างสูงที่อารมณ์หวามมันกำลังส่งผลให้แก่นกายตั้งชันนั้นรวบลำตัวเล็กๆนั่นไว้แน่นราวกับจงใจจะให้กลืนหายไปกับตัว...
“...ไปที่เตียงกันครับ”
กลับไปที่นี่ค่ะ
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น